در بین زبان های آسیایی زبان های چینی، ژاپنی و کره ای دارای شباهت های زیادی هستند. در این مقاله ما به بررسی تاریخچه مختصری ازاین زبان ها و ویژگی های اساسی شان، و نیز چگونگی تمایز آنها از یکدیگرمی پردازیم. اگر شما هم ازعلاقه مندان یادگیری بیشتر در مورد این سه زبان و شباهت ها و تفاوت های آن هستید، پس با ما همراه باشید تا از تفاوت های این سه زبان به ویژه در نوشتن آگاه شوید.
زبان چینی
ابتدا به بررسی زبان چینی می پردازیم که قدیمی ترین زبان در میان این سه زبان است. درواقع ، سرزمین اژدهای قرمز با قدمتی بیش از ۳۰۰۰ سال، قدیمی ترین زبان گفتاری می باشد که در حال حاضر در جهان مورد استفاده قرار می گیرد. حدودا یک‌پنجم مردم جهان به یکی از اشکال مختلف این زبان صحبت می‌کنند که ماندارین در میان آن ها بیشترین صحبت کننده را دارد و قریب به یک میلیارد صحبت کننده دارد. زبان چینی به دلیل قدمت و نفو‌ذ بالایی که در طول تاریخ داشته سرچشمه زبانهای ژاپنی و کره ای می باشد، با این حال در نحوه صحبت کردن و سایر موارد تفاوت بسیاری در بین این سه زبان دیده می شود.
نکته حائز اهمیت در زبان چینی وجود تن ها می باشد. در واقع تن ها در زبان چینی باعث تغییر معنای کلمات می شوند. اما در زبان ژاپنی و کره ای تن ها صرفا جهت تاکید مورد استفاده قرار میگیرند و معنای لغات را دستخوش تغییر نمی کنند.
در زبان چینی الفبا وجود ندارد و به ازای هر کلمه از کاراکتر مربوط به آن استفاده می شود. دیکشنری زبان چینی حدود ۴۰هزار کاراکتررا در بر می گیرد، اما برای تسلط در حد معمول یادگیری حدود ۳هزار کاراکتر هم کافی است.
زبان ژاپنی
در نوشتار ژاپنی از ترکیبی از سه خط استفاده می شود ؛ کانجی (Kanji) که برگرفته از چینی سنتی می باشد و جهت کاربرد عمومی مورد استفاده قرار می گیرد، هیراگانا (Hiragana) که مختص واژه‌های بومی ژاپنی است و کاتاکانا (Katakana) که برای واژه‌های خارجی استفاده می شود.
در زبان ژاپنی صداهای نسبتا کمی وجود دارد. وجود فراوان لهجه‌های بومی بسیار و نیز نظام پیچیده برای نشان‌دادن وضعیت نسبی گوینده، شنونده یا افرادی دارد که مورد بحث واقع می شوند، از ویژگی های بارز زبان ژاپنی به شمار می آید. نکته دیگر آنکه ژاپنی‌ها برخلاف چینی ها و کره ای ها نمی توانند r را به درستی تلفظ کنند چراکه صدای معادلی برای آن در زبانشان وجود ندارد.
زبان ژاپنی را می توان زبانی آهنگ‌دار و صدادار دانست. تقریبا اکثر واژه‌های این زبان با حروف مصوت خاتمه می یابند. کل این زبان شامل ۵ مصوت و حدود ۱۰۰ هجا با اشکال محدود می باشد. استفاده واضح از مصوت‌های A و I و U و E و O به گونه ای است که حتی کسانی که عادت به شنیدن این زبان ندارند، به راحتی متوجه آن خواهند شد.
زبان کره ای
زبان کره‌ای با وجود اینکه از چینی سرچشمه گرفته، تا حدودی آسان‌تر از چینی و ژاپنی به شمار می رود، دلیل آن را شاید بتوان وجود الفبایی به نام هانگول دانست که شامل ۲۴ صامت و مصوت می باشد که این صامت‌ها و مصوت‌ها در قالب بلوک‌هایی گروه‌بندی می گردند.
می توان گفت حداقل ۵۰درصد از واژه‌های کره‌ای، از چینی به این زبان وارد شده‌اند. در واقع زبانهای چینی و ژاپنی آثار بسیاری بر زبان کره‌ای داشته‌اند. به علاوه، در زبان کره‌ای زمان‌های دستوری و پسوندهای واژه‌ساز و موارد از این دست مشاهده نمی شود، چیزی که شاید خلاف اکثر زبان ها باشد و عدم وجود آن در زبان کره ای، یادگیری آن را تسهیل می کند. در نتیجه می توان گفت در مقایسه چینی و کره ای و ژاپنی، یادگیری کره‌ای از این نظر بسیار آسان‌تر به نظر می رسد.
حال که به بررسی ساختار کلی هر یک از زبان ها پرداختیم، وقت آن رسیده که با تفاوت های اصلی این سه زبان آشنا شویم و نحوه تشخیص آن ها از یکدیگر را یاد بگیریم.
اولین روش در شناخت تفاوت زبان چینی،کره‌ای و ژاپنی ارزیابی شکل نشانه ها است.
- اگر در متن به شکل های گرد و بیضی بسیار بر خوردید، احتمالا با خط کره ای مواجه هستید.
- به نشانه های چهارگوش و دقیق توجه کنید تا خط چینی را شناسایی کنید. نوشتار زبان چینی سرشار از کاراکتر های پرتراکم، پیچیده و دقیق است.
– احتمال دارد که حروف الفبای چینی ( که در زبان چینی به آن ها هانزی یا همان hanzi و در زبان ژاپنی کانجی و یا همان kanji می گویند ) را در زبان های کره ای و ژاپنی نیز ببینید. با این وجود، اگر دست خطی که میبینید صرفا شامل نشانه های چینی است، می توانید مطمئن باشید که به یک نوشته چینی نگاه میکنید. زیرا دربین این سه زبان، فقط چینی مطلقا ازهانزی استفاده میکند.
– اگر به یک متن قدیمی کره ای نگاه کنید، نشانه های چینی را به صورت پراکنده در نوشته های کره ای خواهید دید، اما در زبان کره ای معاصر استفاده از آن ها چندان مرسوم نیست.
- نوشته های ژاپنی رها و متشکل از منحنی های ساده ای هستند، به صورتی که تنها با یک حرکت قلم قابل نگارشند به عنوان مثال: نشانه «の»
دومین روش در شناخت تفاوت زبان چینی،کره‌ای و ژاپنی را می توان تحلیل شکل متن دانست.
- جهت گیری متن را مشخص کنید. مثلا در زبان ژاپنی نوشته ها به صورت عمودی و از بالا به پایین نوشته می شوند و از سمت راست صفحه خوانده می شوند.
– چنانچه شما با خوانش این نوشته ها آشنایی نداشته باشی، باز هم با توجه به حاشیه بندی متن می توانید متوجه شوید که متن نوشتاری شما از کدام حاشیه شروع میشود.
- به فضای خالی بین کلمات توجه داشته باشید. در زبان چینی و ژاپنی کلمات مانند زبانهای اروپایی با فاصله از هم جدا نمیشوند. اما در زبان کره ای این مسئله وجود دارد و به کار گرفته می شود.
حتی اگر نتوانید نوشته را خوانده و متوجه شوید، باز هم قادر خواهید بود تا روی هم تلنبار شدن نشانه ها و یا فاصله دار بودنشان را تشخیص دهید.
.3 به علامتگذاری ها نگارشی توجه کنید. زبان های نوشتاری ژاپنی و چینی دارای علائم نگارشی مخصوص به خود میباشند. اما در زبان نوشتاری کره ای، شیوه علامت گذاری زبانهای غربی مورد استفاده قرار می گیر
امیدواریم دراین مقاله توانسته باشیم به سوالات شما درمورد تفاوت های زبان های چینی، کره ای و ژاپنی و نحوه تشخیص آن ها از یکدیگر، پاسخ دهیم.